BIRTH OF A STAR
The Birth of Stars
This new Hubble photo is but a small portion of one of the largest seen star-birth regions in the galaxy, the Carina Nebula. Towers of cool hydrogen laced with dust rise from the wall of the nebula. Reminiscent of Hubble's classic image of the Eagle Nebula dubbed the 'Pillars of Creation' this image is even more striking in appearance. Captured here are the top of a three-light-year-tall pillar of gas and the dust that is being eaten away by the brilliant light from nearby bright stars. The pillar is also being pushed apart from within, as infant stars buried inside it fire off jets of gas that can be seen streaming from towering peaks like arrows sailing through the air.
Image Credit: NASA, ESA, and M. Livio and the Hubble 20th Anniversary Team (STScI)
****'****
*
____________________________________________
Βιντεο με φαινόμενα που κόβουν την ανάσα
Ποιο είναι το πιο εκπληκτικό πράγμα σχετικά με το σύμπαν; Το ερώτημα τέθηκε στον διάσημο αστροφυσικό Neil DeGrass Tyson και είναι η δική του φωνή που ακουγεται στο βίντεο που ακολουθεί.
"Είμαστε μέρος αυτού του σύμπαντος,είμαστε μέσα στο σύμπαν αυτό αλλά ίσως το πιο σημαντικό και από τα δύο αυτά είναι πως το σύμπαν είναι μέσα μας" εξηγεί.
Ο video editor Max Schlickenmeyer έφτιαξε το βίντεο παρουσιάζοντας,καθώς ακούγεται η απάντηση του ειδικού,αυτά που "κρύβονται" πίσω της.
_____________________________________
 |
| M57 The Ring Nebula |
Το δαχτυλίδι τ' ουρανού (Ring Nebula)
Στα 2000 έτη φωτός μακριά στον μουσικό αστερισμό της Λύρας βρίσκεται αυτό το πλανητικό Νεφέλωμα του Δαχτυλιδιού ή Μ57. Το κεντρικό δαχτυλίδι στο χρώμα τιρκουάζ, μπλε-πράσινο, προέρχεται από την εκπομπή αερίων ατόμων οξυγόνου σε υψηλότερες θερμοκρασίες και με έκταση 1 έτος φωτός, ενώ το άστρο στο κέντρο σβήνει καθώς αποβάλλει την αέρια μάζα του. Ο περιβάλλον χώρος των εξωτερικών στρωμάτων στο κόκκινο χρώμα είναι από αέρια υδρογόνου. Επίσης βλέπουμε επάνω δεξιά τον σπιράλ γαλαξία IC 1296.
Έτσι, όπως βλέπουμε το νεφέλωμα φαίνεται επίπεδο, στην πραγματικότητα είναι σαν σωλήνας, που εκτείνεται προς τα πίσω πολλά έτη φωτός μακριά.
________________
HD Black Holes Probe & Hubble Telescope
Awesome stunning video of Huge Black Holes. Sources from:
1. How the Universe Works, a mini-series that originally seen on the Discovery Channel April 25, 2010 to May 24, 2010. narrated by Mike Rowe.
This (edited) small part from episode "Black Holes" (May 2, 2010) directed by Peter Chinn.
2.HubbleCast. For centuries, scientists imagined objects so heavy and dense that their gravity might be strong enough to pull anything in, including light. They would be, quite literally, a black hole in space. But it's only in the past few decades that astronomers have conclusively proved their existence.
Today, Hubble lets scientists measure the effects of black holes, make images of their surroundings and glean fascinating insights into the evolution of our cosmos.
In science fiction, black holes are often portrayed as some kind of menacing threat to the safety of the whole Universe, like giant vacuum cleaners that somehow suck up all of existence. Now, in this episode, we're going to separate the fiction from the facts and we're going to look at the real science behind black holes and how Hubble has contributed to it.
Now, could these objects be supermassive black holes, that is, black holes which are millions or even billions of times more massive than the stellar ones? Or was there perhaps a simpler, less exotic explanation, like giant star clusters?
Fortunately, Hubble was on its way, along with a range of other high-tech telescopes. When the space telescope was being planned, the search for supermassive black holes was in fact one of its main objectives....
... In fact, around the very centers of these galaxies, Hubble discovered rotating discs of gas and dust.
When Hubble observed the disc at the center of a nearby galaxy, Messier 87, the astronomers saw that its color was not quite the same on both sides. One side was shifted towards blue and the other towards red, and this told the scientists that it must have been rotating very quickly.
This is because the wavelength of light is changed by the motion of an object emitting it. Think about how the pitch of an ambulance siren drops as it drives past you, because the sound waves are more spaced out as the vehicle moves away.
Similarly, if an object is moving towards you, the light's wavelength is squashed, making it bluer; if it's moving away, it's stretched, making it redder. This is also known as the Doppler effect.
So, by measuring how much the colours had shifted on either side of the disk, astronomers were able to determine its speed of rotation. And it turned out that this disk was spinning at a rate of hundreds of kilometers per second. This in turn allowed astronomers to deduce that, hidden at the very center, there must be some kind of object which was two to three billion times the mass of the Sun - and this was very likely a supermassive black hole.
Now, along with a lot of other observations, this was a key piece of evidence that led to the notion that there is a supermassive black hole lurking at the center of most, if not all, giant galaxies, including our own Milky Way.
Well, the science of black holes has moved along a lot since then. The mystery now isn't whether they exist, but why they behave in the strange ways they do.
For example, Hubble observations have helped to show that the mass of a supermassive black hole is closely related to the mass of its surrounding host galaxy. The bigger the black hole, the bigger the galaxy.
So a big area in science just now is trying to find out what's going on here, and why the two are linked. Do black holes regulate the size of galaxies, or do galaxies regulate the size of black holes? Or is something altogether different happening?
1. How the Universe Works, a mini-series that originally seen on the Discovery Channel April 25, 2010 to May 24, 2010. narrated by Mike Rowe.
This (edited) small part from episode "Black Holes" (May 2, 2010) directed by Peter Chinn.
2.HubbleCast. For centuries, scientists imagined objects so heavy and dense that their gravity might be strong enough to pull anything in, including light. They would be, quite literally, a black hole in space. But it's only in the past few decades that astronomers have conclusively proved their existence.
Today, Hubble lets scientists measure the effects of black holes, make images of their surroundings and glean fascinating insights into the evolution of our cosmos.
In science fiction, black holes are often portrayed as some kind of menacing threat to the safety of the whole Universe, like giant vacuum cleaners that somehow suck up all of existence. Now, in this episode, we're going to separate the fiction from the facts and we're going to look at the real science behind black holes and how Hubble has contributed to it.
Now, could these objects be supermassive black holes, that is, black holes which are millions or even billions of times more massive than the stellar ones? Or was there perhaps a simpler, less exotic explanation, like giant star clusters?
Fortunately, Hubble was on its way, along with a range of other high-tech telescopes. When the space telescope was being planned, the search for supermassive black holes was in fact one of its main objectives....
... In fact, around the very centers of these galaxies, Hubble discovered rotating discs of gas and dust.
When Hubble observed the disc at the center of a nearby galaxy, Messier 87, the astronomers saw that its color was not quite the same on both sides. One side was shifted towards blue and the other towards red, and this told the scientists that it must have been rotating very quickly.
This is because the wavelength of light is changed by the motion of an object emitting it. Think about how the pitch of an ambulance siren drops as it drives past you, because the sound waves are more spaced out as the vehicle moves away.
Similarly, if an object is moving towards you, the light's wavelength is squashed, making it bluer; if it's moving away, it's stretched, making it redder. This is also known as the Doppler effect.
So, by measuring how much the colours had shifted on either side of the disk, astronomers were able to determine its speed of rotation. And it turned out that this disk was spinning at a rate of hundreds of kilometers per second. This in turn allowed astronomers to deduce that, hidden at the very center, there must be some kind of object which was two to three billion times the mass of the Sun - and this was very likely a supermassive black hole.
Now, along with a lot of other observations, this was a key piece of evidence that led to the notion that there is a supermassive black hole lurking at the center of most, if not all, giant galaxies, including our own Milky Way.
Well, the science of black holes has moved along a lot since then. The mystery now isn't whether they exist, but why they behave in the strange ways they do.
For example, Hubble observations have helped to show that the mass of a supermassive black hole is closely related to the mass of its surrounding host galaxy. The bigger the black hole, the bigger the galaxy.
So a big area in science just now is trying to find out what's going on here, and why the two are linked. Do black holes regulate the size of galaxies, or do galaxies regulate the size of black holes? Or is something altogether different happening?
music: Distant thoughts artist: zero-project album: e-world
=========================================
The 4D Universe [720p]
[NOTE: original soundtrack and voiceover in Italian has been replaced by this audio track; all text copy has been translated -- roughly! -- from Italian into English]
Flying through a evolving cosmic structure, starting at early times (the so called dark ages), where the material in the universe is in a cold and neutral state. First objects collapse and form the first proto galaxies embedded in a heated atmosphere, hosting the first stars and QSOs. The energetic light from those stars/QSOs heat and ionize the material in the universes (note that this simulation takes this not self consistently into account, but uses a uniform, time dependent background radiation field), revealing the fine, filamentary structures formed so far. Now, lager and larger structures form within a long and violent process of merging of smaller structures leading to the largest objects observed in the present universe, the so called galaxy clusters, still connected to each other by filamentary structures. At the end, the movie zooms down to a spiral galaxy, similar to what we expect the Milky Way looks like, for a final fly-by. In this case the galaxy is artificial constructed from an astronomical image, as it is still impossible to obtain such detailed and realistic galaxies directly within cosmological simulations. This movie is also shown in the Virtual Reality facility of the new Turin Planetarium.
credit: Klaus Dolag, Claudio Gheller and Silvani Imboden / Max-Planck-Institute for Astrophysics
source: http://www.mpa-garching.mpg.de/galform/data_vis/index.shtml
Flying through a evolving cosmic structure, starting at early times (the so called dark ages), where the material in the universe is in a cold and neutral state. First objects collapse and form the first proto galaxies embedded in a heated atmosphere, hosting the first stars and QSOs. The energetic light from those stars/QSOs heat and ionize the material in the universes (note that this simulation takes this not self consistently into account, but uses a uniform, time dependent background radiation field), revealing the fine, filamentary structures formed so far. Now, lager and larger structures form within a long and violent process of merging of smaller structures leading to the largest objects observed in the present universe, the so called galaxy clusters, still connected to each other by filamentary structures. At the end, the movie zooms down to a spiral galaxy, similar to what we expect the Milky Way looks like, for a final fly-by. In this case the galaxy is artificial constructed from an astronomical image, as it is still impossible to obtain such detailed and realistic galaxies directly within cosmological simulations. This movie is also shown in the Virtual Reality facility of the new Turin Planetarium.
credit: Klaus Dolag, Claudio Gheller and Silvani Imboden / Max-Planck-Institute for Astrophysics
source: http://www.mpa-garching.mpg.de/galform/data_vis/index.shtml
link YouTube http://youtu.be/yIvmiucMOvU
======================================================================
Zooming into the Universe Wonders HD
Some of the billions of amazing objects of the universe,
zooming from night sky view to the eyes of the powerful Hubble Space Telescope.
1. Pleyades Open Star Cluster
2. Abell 370 Galaxy Cluster (Gravitational Lens)
3. NGC 4291 Spiral Galaxy
4. Comet Holmes Core Close-Up
5. Fomalhaut (Blue Star) & Fomalhaut B (Extrasolar Planet)
6. Veil Nebula (Supernova Remnant)
7. NGC 4522 (Spiral Galaxy)
8. NGC 2628 (Spiral Galaxies on a Collision)
9. NGC 3603 (Open Star Cluster)
10. Andromeda Galaxy Core and Black Hole
Hope you enjoy it.
Credit goes to NASA/ESA/Hubble Space Telescope
http://www.spacetelescope.org
Music: Hevia - Busindre Reel
link YouTube
http://youtu.be/WMTfT5GC2oQ
================================================================
3D animation of the Orion nebula
August 10th, 2010 | Author: Armos
Zooming out of the Orion Nebula (artist’s impression)
=========================================================================
«Κοσμικός κανίβαλος» ο γαλαξίας Ανδρομέδα
Ο πελώριος γαλαξίας Ανδρομέδα, ο πιο κοντινός στο δικό μας, φαίνεται πως έχει επεκταθεί «καταπίνοντας» αστέρια από άλλους γαλαξίες, επιδεικνύοντας συμπεριφορά «κοσμικού κανιβαλισμού», σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.Η ανακάλυψη έγινε από διεθνή ομάδα αστρονόμων, υπό τον Άλαν ΜακΚόναχι του καναδικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής Χέρτσμπεργκ, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Nature”, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία και το BBC.
Οι αστρονόμοι –που εδώ και καιρό υποπτεύονταν την Ανδρομέδα ότι «καταπίνει» γειτονικούς νάνους-γαλαξίες και μοναχικά άστρα- «χαρτογράφησαν» λεπτομερειακά τη «γειτονιά» της Ανδρομέδας για πρώτη φορά.
Έτσι, επιβεβαίωσαν ότι ισχύει το λεγόμενο «ιεραρχικό μοντέλο», όσον αφορά το σχηματισμό των γαλαξιών, σύμφωνα με το οποίο οι μεγάλοι γαλαξίες περιβάλλονται από απομεινάρια μικρότερων γαλαξιών, τους οποίους στην πορεία έχουν «κατασπαράξει».
Η Ανδρομέδα απέχει περίπου 2,5 εκατ. έτη φωτός από τη Γη (ένα έτος φωτός είναι περίπου 10 τρισ. χλμ.) και ακόμα επεκτείνεται, σύμφωνα με τους επιστήμονες.
Οι ερευνητές επίσης διαπίστωσαν ότι «ένα ρεύμα άστρων» ενός γειτονικού μικρού γαλαξία (“Triangulum”) που έλκεται προς την Ανδρομέδα, αποτελεί πιθανότατα το επόμενο «θύμα» της.
Σύμφωνα με τον αστροφυσικό Σκοτ Τσάπμαν του Ινστιτούτου Αστρονομίας του πανεπιστημίου Κέμπριτζ, «τελικά αυτοί οι δύο γαλαξίες ίσως συγχωνευτούν πλήρως (σε περίπου 3 δισ. χρόνια). Κατά ειρωνικό τρόπο, η δημιουργία των γαλαξιών και η καταστροφή τους φαίνεται να προχωρούν χέρι-χέρι».
Η συνεχής διεύρυνση και συγχώνευση των γαλαξιών (μερικές φορές με βίαιο τρόπο) αλλάζει διαρκώς την εικόνα του νυχτερινού ουρανού.
Το κακό – ή καλό;- είναι ότι η Ανδρομέδα έρχεται προς το μέρος του δικού μας γαλαξία…Ο γαλαξίας μας και η Ανδρομέδα κατευθύνονται ο ένας προς τον άλλο με ταχύτητα περίπου 120 χλμ το δευτερόλεπτο. Η σύγκρουσή τους και η πιθανή συγχώνευσή τους σε ένα νέο σούπερ-γαλαξία αναμένεται σε λίγα δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα.
Οι αστρονόμοι –που εδώ και καιρό υποπτεύονταν την Ανδρομέδα ότι «καταπίνει» γειτονικούς νάνους-γαλαξίες και μοναχικά άστρα- «χαρτογράφησαν» λεπτομερειακά τη «γειτονιά» της Ανδρομέδας για πρώτη φορά.
Έτσι, επιβεβαίωσαν ότι ισχύει το λεγόμενο «ιεραρχικό μοντέλο», όσον αφορά το σχηματισμό των γαλαξιών, σύμφωνα με το οποίο οι μεγάλοι γαλαξίες περιβάλλονται από απομεινάρια μικρότερων γαλαξιών, τους οποίους στην πορεία έχουν «κατασπαράξει».
Η Ανδρομέδα απέχει περίπου 2,5 εκατ. έτη φωτός από τη Γη (ένα έτος φωτός είναι περίπου 10 τρισ. χλμ.) και ακόμα επεκτείνεται, σύμφωνα με τους επιστήμονες.
Οι ερευνητές επίσης διαπίστωσαν ότι «ένα ρεύμα άστρων» ενός γειτονικού μικρού γαλαξία (“Triangulum”) που έλκεται προς την Ανδρομέδα, αποτελεί πιθανότατα το επόμενο «θύμα» της.
Σύμφωνα με τον αστροφυσικό Σκοτ Τσάπμαν του Ινστιτούτου Αστρονομίας του πανεπιστημίου Κέμπριτζ, «τελικά αυτοί οι δύο γαλαξίες ίσως συγχωνευτούν πλήρως (σε περίπου 3 δισ. χρόνια). Κατά ειρωνικό τρόπο, η δημιουργία των γαλαξιών και η καταστροφή τους φαίνεται να προχωρούν χέρι-χέρι».
Η συνεχής διεύρυνση και συγχώνευση των γαλαξιών (μερικές φορές με βίαιο τρόπο) αλλάζει διαρκώς την εικόνα του νυχτερινού ουρανού.
Το κακό – ή καλό;- είναι ότι η Ανδρομέδα έρχεται προς το μέρος του δικού μας γαλαξία…Ο γαλαξίας μας και η Ανδρομέδα κατευθύνονται ο ένας προς τον άλλο με ταχύτητα περίπου 120 χλμ το δευτερόλεπτο. Η σύγκρουσή τους και η πιθανή συγχώνευσή τους σε ένα νέο σούπερ-γαλαξία αναμένεται σε λίγα δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα.
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
===========================================================================
Zooming in on the young cluster RMC 136a
Loading player...
Using a combination of instruments on ESO’s Very Large Telescope, astronomers have discovered the most massive stars to date, some weighing at birth more than 300 times the mass of the Sun, or twice as much as the currently accepted limit of 150 solar masses. The most extreme of these stars was found in the cluster RMC 136a (more often nicknamed R136). Named R136a1, it is found to have a current mass of 265 times that of the Sun. Being a little over a million years old, R136a1 is already “middle-aged” and has undergone an intense weight-loss programme, shedding a fifth of its initial mass over that time, or more than fifty solar masses. It also has the highest luminosity, close to ten million times greater than the Sun.
R136 is a cluster of young, massive and hot stars located inside the Tarantula Nebula, in one of the Milky Way’s neighbouring galaxies, the Large Magellanic Cloud, 165 000 light-years away. This video zooms in on the R136 cluster as seen with the MAD adaptive optics instrument on the Very Large Telescope, starting from a wider view obtained with the Wide Field Imager on the MPG/ESO 2.2-metre telescope.
Credit:
ESO/P. Crowther/C.J. Evans. Music: John Dyson (from the album "Moonwind")
=========================================================================
HD Beautiful Images : Universe
Song: Ryan Farish - Walk with You ( http://www.ryanfarish.com/ ),
Source of Images: NASA A.p.o.d. Archive ( http://apod.nasa.gov/apod/archivepix.html )
See the most fascinating universe images available. To ensure that you get the best delivered, i looked up more than a thousand images and used only the very best of them.
All Images are either from photographers, observatories or space telescopes. They may be reworked in some conditions to show more infrared or reflected light of the light source (stars, dust, galaxy, ... ) but all are REAL.
_____________________________
___
Παράξενη ευθυγράμμιση πλανητικών νεφελωμάτων στον Γαλαξία μας
Μια έκπληξη περίμενε τους αστρονόμους του διαστημικού
τηλεσκοπίου Hubble, όταν εξέτασαν 130 εικόνες πλανητικών νεφελωμάτων που
βρίσκονται στο κεντρικό εξόγκωμα του Γαλαξία μας. Τα πλανητικά νεφελώματα
σχήματος πεταλούδας ή κλεψύδρας, έχουν τέτοιο προσανατολισμό, ώστε ο άξονας
περιστροφής τους είναι παράλληλος στο επίπεδο του Γαλαξία μας.
Τα πλανητικά νεφελώματα σχηματίζονται από τα επεκτεινόμενα στρώματα αερίων των άστρων που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Μερικά από αυτά εμφανίζουν διπολικές εκροές αερίων, οι οποίες ευθυγραμμίζονται με τον άξονα περιστροφής του άστρου. Τέτοια νεφελώματα σχηματίζονται σε διαφορετικές περιοχές εμφανίζοντας διαφορετικά χαρακτηριστικά, έτσι αποτελεί μυστήριο η ευθυγράμμιση τους.
Οι αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι συμβαίνει κάτι παράξενο στα αστρικά συστήματα στο κεντρικό εξόγκωμα του Γαλαξία, μιας και πρέπει όλα να περιστρέφονται κάθετα προς το επίπεδο των διαστρικών νεφών από τα οποία σχηματίζονται. Προς το παρόν, η καλύτερη εικασία είναι ότι η ευθυγράμμιση προκαλείται από ισχυρά μαγνητικά πεδία που ήταν παρόντα όταν σχηματίστηκε το γαλαξιακό εξόγκωμα πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.
http://
ΟΦΑ
Τα πλανητικά νεφελώματα σχηματίζονται από τα επεκτεινόμενα στρώματα αερίων των άστρων που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Μερικά από αυτά εμφανίζουν διπολικές εκροές αερίων, οι οποίες ευθυγραμμίζονται με τον άξονα περιστροφής του άστρου. Τέτοια νεφελώματα σχηματίζονται σε διαφορετικές περιοχές εμφανίζοντας διαφορετικά χαρακτηριστικά, έτσι αποτελεί μυστήριο η ευθυγράμμιση τους.
Οι αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι συμβαίνει κάτι παράξενο στα αστρικά συστήματα στο κεντρικό εξόγκωμα του Γαλαξία, μιας και πρέπει όλα να περιστρέφονται κάθετα προς το επίπεδο των διαστρικών νεφών από τα οποία σχηματίζονται. Προς το παρόν, η καλύτερη εικασία είναι ότι η ευθυγράμμιση προκαλείται από ισχυρά μαγνητικά πεδία που ήταν παρόντα όταν σχηματίστηκε το γαλαξιακό εξόγκωμα πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.
http://
ΟΦΑ
__________
____
