Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

η ποίηση στους δυστυχείς



photo by©Katerina Konstantinidou


Αντιστεκόμενοι ποιητικά, απέναντι στο γοερό μα πνιχτό κλάμα του βρέφους που ζητά μια σταγόνα ζωής από το στήθος της μάνας του, μα το στόμα φραγμένο απ΄τα χέρια του επερχόμενου πολέμου, αναζητούμε το βλέμμα που πεινασμένα θα κοιτά, και για δυο λεπτά θα ξεχνά το φλύαρο στομάχι και θα ζητά να τραφεί ποιητικά, με θρέψη που θα δυναμώνει τις αντοχές και θα περιορίζει της παρηγοριές. Κι εσύ λες, μη μιλάτε για ποίηση στους δυστυχείς, όταν δεν έχουνε να φάνε. Μην απαγγέλετε στο σπίτι τους, καθώς φτιαχμένο από άχυρο και λάσπη είναι ευάλωτο στους ανέμους. Μην απλώνετε τα δίχτυα του λόγου σας όταν τα αυτιά του εκτοπισμένου είναι κλειστά στις ιαχές της τέχνης.

Μα κι εμείς μια μάχη δίνουμε. Μιλούμε και αντιστεκόμαστε στον πόλεμο. Αυτός είναι ο πρωτογονισμός του ανθρώπου, ο θάνατος ψυχής και σώματος. Αντιστεκόμαστε, λοιπόν, στον πρωτογονισμό ορθώνοντας το ανάστημα του λόγου, αυτού του αντιποιητικού, της ομίχλης του νου, του βάλτου της ενοχής και της παραπέουσας αυγής. 


Έσπασαν τα φράγματα
έγινε ο κόσμος όλος
θάλασσα
γίναμε θάλασσα
μόνο που δεν έμεινε στεριά
λίγη άμμος
να χτίσω τους πύργους μου
Έτσι, με μάτια κλειστά
ζωγραφίζω τους δικούς μου ουρανούς


Κείμενο ©Carina- K.K.


__
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου